We zijn weer een aantal weken verder. De controle op 6 januari in het UMCG was goed. De weerstandwaarde was nét iets aan de hoge kant, maar met de kennis in het achterhoofd dat er binnen twee weken nog een ruggenprik met chemo wordt gegeven, is het voor nu acceptabel.
Lize voelt zich goed en gaat elke dag lekker naar school. Op maandag 20 januari hebben we een afspraak in het Prinses Máxima Centrum voor de allerlaatste ruggenprik met een hoge dosis chemo.
Omdat Lize vanaf 5.15 uur nuchter moet zijn, wil ze graag nog een broodje eten van tevoren. Janneke maakt haar daarom om 5.00 uur wakker voor een broodje met smeerkaas, dat ze lekker in bed opeet. Daarna slapen we nog even kort verder, want we moeten om 6.30 uur in de auto zitten om op tijd te zijn voor de afspraak in Utrecht.
Bij het klaarmaken voor vertrek wil Lize niet mee. Ze geeft aan dat ze het spannend vindt omdat er een infuus in haar elleboog geprikt moet worden, aangezien haar port-a-cath al verwijderd is. Door de spanning moet Lize onderweg meerdere keren overgeven.
In het Prinses Máxima Centrum melden we ons om 9.00 uur, en het infuus wordt direct aangebracht. Er wordt ook bloed afgenomen voor controles. Lize vindt het heel spannend, maar dapper als ze is, laat ze daar niets van merken voor buitenstaanders. Er komt een mooi paars verband om na het aanprikken, en we wachten daarna op het gesprek met de oncoloog, dr. Van den Bos. Deze dokter is tevreden; de behandeling gaat goed, en we hopen het nog een jaar zo vol te kunnen houden. Wel blijkt dat de neutrofielen echt veel te hoog zijn, wat betekent dat we de medicatie de komende weken moeten ophogen.
Daarna melden we ons voor de laatste keer op de dagbehandeling. Om 11.30 uur is Lize aan de beurt voor de sedatie en ruggenprik. Het in slaap brengen verloopt rustig, en na twintig minuten mogen we Lize alweer opzoeken op de uitslaapkamer. Dit keer slaapt ze daar nog even lekker door, maar na twintig minuten wordt ze vrolijk wakker. Met bed en al wordt ze naar de dagbehandeling gebracht, waar ze vervolgens nog twee uur plat moet blijven liggen. Omdat ze alweer mag eten, bestelt ze een portie bitterballen, die vandaag op het menu staan.
Om twee uur is het plat liggen voorbij en kan het infuus worden verwijderd. Dit doet ze heel dapper. Nadat we alle kralen voor de Kanjerketting hebben verzameld, kunnen we weer naar huis.
In de auto eet Lize gelukkig weer van alles en is de misselijkheid verdwenen.
Omdat dit de laatste dagbehandeling was, vieren we het thuis met een stukje taart – alle mijlpalen moeten gevierd worden!
De dagen na de behandeling gaan goed, mede omdat we preventief anti-misselijkheidsmedicatie geven. Wel merken we verandering in het sociale gedrag van Lize door het ophogen van de medicatie. Dit herkennen we van eerder, dus we waren erop voorbereid. Toch is het sneu om te merken dat ze niet lekker in haar vel zit. Ook wordt ze enkele keren alsnog erg misselijk van de medicatie, met overgeven tot gevolg. Uit eerdere ervaringen weten we dat dit even kan aanhouden, maar hopelijk voelt ze zich gauw weer wat beter.
De planning voor de komende tijd is dat we ons eens per twee weken in Groningen melden voor controle, bestaande uit bloedprikken en gesprekken met de arts. Op basis van de waarden van dat moment wordt de dosis van de dagelijkse medicatie bepaald (chemo en antibiotica). Daarnaast moeten we om de zes tot acht weken naar Utrecht, waar Lize ook door een arts wordt gezien.
